Kiedyś pobiegnę w maratonie :)

Są ludzie, którzy wkładają trampki i pykają sobie od razu te 5-10 kilometrów. Ot, tak po prostu, bez żadnego wysiłku.

Ja do nich nie należę.

Bieganie, to ostatni sport jaki mogłabym, w moim przekonaniu, uprawiać.

Kiedyś miałam kondycję, ale to było... kiedyś :) I nawet wtedy nienawidziłam biegać. Czułam się niezdarna, ciężka i szybko zmęczona. Biegi na 600 m na wuefie to dopiero była katorga. Podczas, gdy moje koleżanki pokonywały trzy okrążenia boiska w paru susach, ja doczołgiwałam się na końcu, z kolką, półżywa i z pawiem pod językiem. 

Bo, po prawdzie, czy ktoś kiedyś nauczał nas biegania??? Takiego biegania, które wiązałoby się z przyjemnością, a nie z wypluwaniem płuc?

Moje bieganie wzięło się przede wszystkim z zazdrości. Zawsze zazdrościłam ludziom, którzy potrafili nieprzerwanie biec przez pół godziny, godzinę, 5, 6, 8, 10, 15 kilometrów. Była to rzecz zupełnie poza moim zasięgiem.

Poza tym, cóż, starość nie radość :) W pewnym wieku przemiana materii zaczęła mi znacząco zwalniać, znacząco, a co ważniejsze, ZAUWAŻALNIE. I nie czułam się z tym komfortowo. Wzięłam się za ćwiczenia, i owszem, ale to było za mało. Zbierałam się, zbierałam się, zbierałam... parę ładnych lat! Ale się zebrałam. To było jak przekraczanie linii wodospadu. Coraz bliżej krawędzi płyniesz szybciej i szybciej i wszystko prowadzi cię w jednym kierunku. Ostatecznie zaczęłam, gdy odnalazłam genialny Plan Skarżyńskiego.

I na początek... poszłam :)

I wcale nie mogę powiedzieć o sobie, że jestem biegaczem, póki co. Ale będę.